05-08-2016

05-08-2016

Dear Journal, 

Met de SkyBus ben ik in de ochtend naar het vliegveld vertrokken. De vorige avond nam ik afscheid van de groep die naar Fiji vertrok, in de ochtend heb ik afscheid genomen van de rest van de groep. Iedereen wil nu natuurlijk de sappige details weten en ik kan jullie verzekeren: Ja, ik heb gehuild. In de SkyBus kwamen de tranen op en later op het vliegveld ook. Tears come when people go. 

Het voelt goed maar ook extreem leeg om hier zonder mijn ISV groep te zitten. Ons avontuur komt toch echt tot een einde. Al blijft het in mijn hart altijd door kloppen *kijkt nostalgisch naar buiten*. ISV 2016. Dit vrijwilligerswerk is het meer dan waard geweest *denkt terug aan de Manuk-nuks ver boven Auckland op de steile, gladde, ondoorloopbare heuvels bij de Marae*. Dit heeft mij op een manier geraakt en beïnvloed die niet te beschrijven valt. Ik vraag mij af of er ooit nog iets in mijn leven komen gaat dat mij op deze manier gelukkig laat voelen. 

~Faya

 

 

P.s. 

Mijn avontuur in Nieuw-Zeeland komt voor mij ten einde op 12 augustus. Mijn blog ging over ISV, dus dit is het laatste bericht vol avonturen. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de donaties, enthousiasme, interesse en support gedurende september tot en met deze dag. Jullie hebben geholpen om niet alleen mijn droom waar te maken, maar ook die van de Māori familie waar de ISV groep heeft mogen verblijven. Zij krijgen zo meer respect voor hun cultuur en het werk dat zij voor de natuur doen. Hiermee hebben wij anderen around the world geïnspireerd om zich ook beter bewust te zijn van responsible toerism en de alledaagse beslissingen die direct en indirect invloed uitoefenen op de (natuurlijke) omgeving en lokale bevolking. Door mij en ISV te volgen via mijn blog hebben ook jullie bewust of onbewust veel nieuwe dingen geleerd. Laat het je inspireren & travel on! 

Xx Faya

04-08-2016

04-08-2016

Dear Journal, 

De reisdag van Waitomo maar Auckland was kort en het landschap was heuvelachtig. Wij kwamen opnieuw langs de Taupō river; de langste rivier van Nieuw-Zeeland. Aan het begin van de rivier is het water helder blauw, echter op het punt waar wij langskwamen vandaag was het water smerig bruin. Dit komt doordat het water door de boeren weilanden heen stroomt en zo zand en modder met zich meesleept. 

 

 

Tijdens mijn vrije tijd in Auckland ben ik in de stad rond gaan lopen. Mijn croissants heb ik gedoneerd aan een straatmuzikant die er enorm blij mee was. Al snel belandde ik terug op de hostel kamer. Ik moet toegeven dat het mijn stad niet is. Ik houd van de oude gebouwen die in de steden met een grote of kleinere pittoreske historie te vinden zijn. In Nieuw-Zeeland mis ik dit heel erg. Bovendien staan in Auckland grote business gebouwen met glazen/reflecterende ramen/buitenkant. Daarom kies ik Queenstown ver boven Auckland. 

 

 

 

All dressed up arriveerde iedereen aan de diner tafel. Lexi heeft mijn eye-liner gedaan en het leek echt on point. Van 19:30 uur tot 00:40 uur ben ik meegegaan op een speciale kroegentocht; in elke kroeg een gratis drankje en je kon meedoen met uhh... "spelletjes" om reizen naar Bay of Islands te winnen of een Bungy etc. Ik drink niet, dus had geen ticket voor de kroegentocht. Dit was voor mij te duur. Ik genoot van de avond met pineapplejuice en kon mij net zo hard laten gaan als de rest. Het was een enorm gezellige avond met iedereen van de groep & zelfs Megan was er het eerste rondje. De muziek was goed en hard en allen genoten wij van onze laatste tijd samen in Aotearoa, land of the long white cloud.

~Faya

03-08-2016

03-08-2016

Dear Journal, 

Tijd voor Black Water Rafting in Waitomo. Vanaf de receptie van ons hostel ging het busje naar het check in point waar wij in wetsuits gehesen werden. Onze twee guides waren perfect voor de groep, echter het sarcasme lag mij net iets te hoog om bij de activiteit te passen. Je moest jezelf in de grot laten zakken, door een twee meter lang erg smalle tunnel en verder 39 meter down the dark. Er was zelfs een zipline in de grot, waar iedereen verplicht het lichtje aan de helm uit moest doen om alle glowworms om ons heen te kunnen bewonderen. 

 

Daarna kregen wij wat te eten en warms te drinken. In de grot. Met onze voetjes bungelend boven een water afgrond. Hier moesten wij met een opgeblazen band in springen en onszelf met een touw tegen de stroming in trekken. Op de weg terug dreven wij in het donker in een lange rij de gloeiwormen opnieuw te bewonderen. Hun leven bestaat basically uit ei zonder ouders, gloeiworm die insecten aantrekt met hun lichtje en slijmerige draden die in de grot hangen, insect die zo'n 48 uur paart en dan gaat het mannetje dood, het vrouwtje legt eitjes (allemaal bij elkaar omdat de broers en zussen elkaar opeten) en dan gaat ook het vrouwtje dood.

Het was koud, nat, glibberig en donker in de grot, maar het was absoluut een hele ervaring! Samen met de groep heb ik de foto's gekocht die één van de groep ons nog toe gaat sturen en ik kan niet wachten; onze guides hebben ons namelijk met cups over onze headlights willekeurige letters laten spellen in de lucht. De foto is met een soort time-lapse genomen, want de letters zijn verlicht zichtbaar op de foto. Wie weet welk vaag woord wij gespeld hebben. 

~Faya

02-08-2016

02-08-2016

Dear Journal, 

Gelukkig begon het ontbijt om 09:00 uur zodat wij uit konden slapen. Daarna was het tijd voor The Shire. Met een Hobbiton guide hebben wij een tour gemaakt in de Shire die eindigde in The Dragon met exclusief bier en een Hobbit lapjeskat slapend bij het vuur. Het was er een fantastische dag voor met een geen wolk aan de hemel. Het is zeker een aanrader voor fans en non-fans van Lord Of The Rings en The Hobbit. Tijdens de tour worden er heaps of leuke feitjes en details vertelt plus het is super fijn om de wandeling door de heuvels te maken. 

 

 

 

Het idee van de tour begon toen de lokale bevolking de drie seconden gefilmde heuvels in de achtergrond herkende die in Lord Of The Rings voorbij komen. Zij zijn achterop een motorvoertuig rondgeleid door de eigenaar van het land. Maar Peter Jackson had veel dingen op de set van materialen gemaakt die snel afgebroken moesten worden. De deal voor The Hobbit was dan ook dat Peter alleen op het land van de familie mocht filmen als de set bleef. 

 

 

Aan het eind van de dag was het tijd voor een wandeling door de bush bush in het donker om de glowworms te spotten. Wij namen een zaklamp mee die op bepaalde momenten uit ging om van de gloeiende wormpjes te genieten. Bovendien lag boven ons een heldere, lichte sterrenhemel. 

~Faya

01-08-2016

01-08-2016

Dear Journal, 

Wij zijn de dag begonnen met White Water Rafting in de koude Kaituna rivier. Kai staat voor voedsel, tuna voor eel. Je weet dus wat er gebeurt als je de rivier in valt ;) Er was een waterval die door het hoge water zo'n 7 meter hoog was. Op dat punt sloeg onze boot om en zijn wij in het water gevallen. Later zijn er nog wat stunts gedaan en foto's gemaakt die wij als groep gekocht hebben. 

Nog altijd frozen to the bone van het raften zijn wij naar de Ogo gegaan; in een grote opgeblazen plastic bal met warm water van de heuvel af rollen. De meesten hebben ook de rol van de hoekige baan gemaakt of een derde rol toegevoegd. Er zijn zelfs een paar geweest die een bal over zich lieten rollen die van de heuvel af kwam met twee jongens van de groep er in. Na de rol konden wij in de hottub, die voor mij niet warm genoeg was. 

 

Terug in de bus had ik moeite om mijzelf weer warm te krijgen, waardoor ik van de buschauffeur een extra deken kreeg. Maar voor de activiteit van de avond was ik helemaal ready. In Māori Village hebben wij in de nachtlucht meer over de cultuur geleerd. Ook hier was zang, dans, de haka en de hangi. En al moet ik zeggen dat het een interessante ervaring was, het was te commercieel opgezet. Dit komt omdat een deel van mijn groep en ik de situatie meegemaakt hebben bij een Māori familie thuis. Maar wel zagen wij nu hoe de stammen zo'n honderd tot tweehonderd jaar geleden geleefd hebben en hoe zij hun warriors trainden; up hill met een mond vol zeewater en een zware steen in de hand. De vrouwen deden vooral het weefwerk, de mannen ook nog tatoeëren. Twee tot drie mm in de huid slaan (vier tot 5 keer herhalen) waarna de inkt er in gebrand wordt.  

 

Onze buschauffeur van de village tour begon op de reis terug met ons te zingen. Mijn groep zong Te Aroha, zong spontaan: 'The driver had no license, no license, no license, the driver had no license, oh my gosh' op het ritme van 'wij gaan nog niet naar huis' en maakte meer dan vijf rondjes op de rotonde. 

~Faya

31-07-2016

31-07-2016

Dear Journal,

Deze dag was een reisdag waar niet veel op gebeurde. Het was over het algemeen veel naar het landschap van Nieuw-Zeeland staren en genieten van de laatste momenten met beide ISV groepen. 'S avonds was het tijd voor een Polynesian Spa; heerlijk wegdromen in warm- en heet waterbaden. 

 

Toevallige wijze waren mijn ouders en zus ook in Rotorua die avond. Mijn vader en ik wisten dit, waardoor ik voorstelde om samen uit eten te gaan. Mijn moeder en zus hadden eerst geen idee; zij zaten al een tijdje te wachten in een restaurant zonder te weten waarop. Ik werd van mijn hostel opgehaald door mijn vader; iedereen was verrast en het werd een gezellige avond met food, tijd voor souvenirs, mijn vaders verjaardagscadeau... En een luxe douche op de hotelkamer. Luxe als in luxe omdat ik de eerste twee weken van mijn reis redelijk primitief geleefd heb en de dagen daarna van hostel tot hostel heb gereisd. 

 

Het steeds uit de koffer leven en opnieuw inpakken van de koffer ben ik ondertussen een master in geworden. Keycheck, om zes uur je bed uit, vroeg ontbijten, bus inpakken, bedsheets steeds op een nieuwe wijze inleveren/achterlaten... Living the life! Dit maakt mij wel nostalgisch naar de Marea van de eerste twee weken; het was en is onze thuisbasis, zo voelt het ook echt. 

~Faya

29-07-2016 & 30-07-2016

29-07-2016/30-07-2016

Dear Journal,

Op het moment dat ik dit schrijf is het de 1e van Augustus. De afgelopen dagen had ik mijn rust nodig na de vele activiteiten die ik met de groep ondernomen heb, vandaar dat ik wat minder heb geschreven. Bovendien hebben de hostels in Waitomo en Auckland waar wij verbleven geen gratis internet connectie. 

 

In Wellington hebben wij een 1-uur durende tour gemaakt door het Te Papa museum. Onze Māori tourguide heeft toevallige wijze lesgegeven in Groningen aan de RUG. Hij gaf mij een dikke knuffel omdat ik aan de universiteit in Groningen studeer. 

De avond die er aan vooraf ging was super gezellig. Met een groep heb ik bij een bar gegeten die grenst aan de movie theatre. Hier schonken ze ananassap; dit deed mij denken aan mijn reis naar Korsou. Hierna hebben Ben, Thomas en Sofia poker en pool gespeeld in de gameroom van ons hostel. Ik ben er bij blijven zitten vanwege de muziek; Twenty One Pilots. 

 

Na Te Papa museum was het tijd voor Weta Workshop als alternatief voor Shotover Jet. Hier kregen wij heaps of informatie over Wellington filmwereld & vooral Lord Of The Rings filmproductie. Onze buschauffeur wist nog feitjes over Orlando Bloom en Aragon met ons te delen; de huidige acteur van Aragon nam de rol aan omdat zijn tien jarige zoontje net de boeken had gelezen op school en dan de cool kid zou zijn. 

~Faya

28-07-2017

28-07-2016

Dear Journal, 

 

Om 06:45 zat iedereen aan het ontbijt in de gezamenlijke ruimte van ins hostel in Kaikoura. Wij zouden vroeg vertrekken om te gaan whale watchen, maar de zee was er te ruig voor. Daarom zijn wij naar de zoetwater waterval gegaan om naar zeehondjes te kijken. Aan de oostkust hebben wij de rest van de zeehonden groep gezien. Deze lagen uit te rusten van hun voedseltocht op zee. 

 

 

 

In een tweedehands boekwinkeltje in town heb ik een Young Adult boek gekocht en toen ik terug kwam kreeg de groep te horen dat wij de zee op konden. Hier hebben wij uitzonderlijk veel geluk gehad; meerdere groepen dolfijnen, twee sperm walvissen en nog twee walvissen van een ander soort. 

 

 

 

 

's avonds was het tijd om gezamenlijk te koken: pasta met kaassaus, Mexicaanse rijst, salade, groente, brood, eiwit cake met kiwischijfjes en kaneelbolletjes. 

~Faya

27-07-2016

27-07-2016

Dear Journal, 

Er staat een twaalf uur durende reis voor de boeg (Franz Josef-Kaikoura), waar ik heel veel zin in heb. Along de road zijn wij af en toe gaan stoppen om van het uitzicht te genieten (en als plas pauze). In de ochtend zijn wij langs gegaan bij een juwelier waar achter in de winkel de Greenstone/Jade geslepen wordt. De Māori naam voor deze steen is Pounamu. Er zijn vele legenden, waarvan ik één zal delen, omdat deze past in de voorgaande Māori verhalen. 

 

 

Poutini werd verliefd op een prachtige vrouw bij de rivier, Waitaiki. Echter zij was al getrouwd met Tamāhua. Nadat Putini zijn vrouw gekidnapped had, werd Putini achtervolgd door Tamāhu. De reden van de kidnap was: als Hij Waitaiki niet kan hebben, kan niemand haar hebben. Hij veranderde haar in Greenstone en legde haar in de rivier die nu naar haar vernoemd is. 

 

Pounamu is van groot cultureel en spiritueel belang voor de Māori. Van oudsher wordt het gebruikt voor bij alles; vooral hun wapens en sierraden worden van dit materiaal gemaakt. De steensoort is alleen te vinden in het afgelegen Zuid-Westen van Nieuw-Zeeland. Het werd door de Māori vaak aan andere Māori stammen gegeven als teken van vrede, vanwege de hoge (spirituele) waarde. 

 

Ons diner bestond uit Nieuw-Zeelandse lam, wortels en aardappelpuree, wat ik heel erg lekker vond. In de vroege ochtend had ik de room-check. Ik vond Paul zijn pet, waar hij mij een compliment op gaf. You're an Angel. Al heb ik waarschijnlijk mijn eigen teenslippers in de hostel kamer achter gelaten... Oh well; er zit tenminste nog iets humoristisch in. 

~Faya

26-07-2016

26-07-2016

Dear Journal, 

SKYDIVEN op 19,000ft :3

Het inchecken en wegen van negen leden van onze groep duurde wat lang en dit keer voelde ik van te voren al een kleine rush door mijn lichaam heen gaan. Een busje bracht ons naar de loods van waaruit wij zouden vliegen. Hier werden wij spring-klaar gemaakt en voorgesteld aan onze instructeur. Ik sprong samen met Jack, een aardige jonge gozer die bij heeft gedragen aan deze geweldige ervaring. 

 

In de lucht kregen wij (de eerste vier) te horen dat het te bewolkt was om hoger dan 9000ft te duiken. Wij maakten het besluit om toch te gaan; wij waren toch al in de lucht. Het was wat jammer, maar we kregen in ieder geval wel een deel van het geld terug. 

 

Het uitzicht was echt fantastisch; we keken naar de Franz Josef gletsjer en de gletsjer rivier die wij all the way richting de rivier zagen stromen. Er kwam wat kou binnen toen de deur openschoof, ik plakte mijn benen onder het vliegtuigje en Jack schoof ons de lucht in. Hij stelde precies de goede vragen voor het filmpje, waar ik erg benieuwd naar ben. 

 

Op de grond kregen wij te horen dat de tweede groep even moest wachten voor de 19,000ft skydive. Maar het wordt beter: De groep die de 9000ft gedaan had mocht GRATIS een tweede skydive maken op de 19,000ft omdat deze nu wel gedaan kon worden. Ik zat dus zeker in vliegtuigje drie. Dit keer kregen wij in de hoogte een zuurstofmasker op; het leek wat zenuwachtig maar ik negeerde het. Ik mocht nog een keer springen en hoger dit keer! 

 

Het uitzicht was zo veel beter dan de eerste spring en de vrije val duurde 80 seconden. Dit was samen met de Nevis Swing en Nevis Bungy één van de beste ervaringen in mijn leven; en dat op zo'n jonge leeftijd. De rest van de skydive met de parachute open valt absoluut niet te beschrijven.

 

Na de sprong ben ik nog langs gegaan bij de Kiwi's. Het zijn echte nachtdieren, ze hebben sterke poten waar ze mee vechten om hun territorium te beschermen. De mannetjes hebben één of twee vrouwtjes of elk jaar een ander. De vrouwtjes dragen het ei, dat uit 20% van het lichaam bestaat. Imagine een vrouw die bevalt van een 6-jarig kind. Kiwi's maken weinig gebruik van hun ogen, veel meer van hun andere zintuigen.

 

 

 

Daarna heb ik met een deel van de groep en Megan het gletsjerpad gelopen. 

 

 

 

 

 

~Faya

25-07-2016

25-07-2016

Dear Journal, 

Vandaag zijn wij onderweg naar Franz Josef, een klein stadje dicht bij de West kust, ten Noorden van Queenstown. Het is zo'n acht uur rijden vanwege de paar stops die op het programma staan. Megan vertelde onderweg waar de namen van de rivieren rond Queenstown vandaan komen. Ze zijn benoemd in de late jaren '80 van de van de 19e eeuw. In deze tijd leefden er veel goudzoekers in het gebied, die hun vermaak zochten in de pubs. Hier stonden de vrouwen achter de bar, die bovendien ook aan de andere behoeftes van de mannen voldeden. Eén van de rivieren heet Roaring Meg, waarvan onze groepsleider Megan zei: "I'd rather be Roaring Meg than gente Jane."

Bij Lake Wanaka maakten wij een stop voor foto's en boodschappen en later bij de Tasman Sea hebben wij een twintig minuten lange wandeling gemaakt door een prachtig tropisch woud, waar overal op de grond het water een weg naar beneden zocht. Daarna zijn er foto's op het strand gemaakt, waar een paar van de groep een golf tot over hun knieën mochten genieten. van Queenstown naar Franz Josef reden wij over de van Haast pas; deze staat in de top 12 van de mooiste routes op de wereld om te rijden.

 

De Franz Josef gletsjer draagt een bijzonder Māori verhaal. Lady Hukatere hield enorm van de bergen en besloot om haar geliefde mee te nemen op een wandeling in het bergachtige gebied. Dit liep niet zoals gepland; hij stortte op een ongelukkige plek naar beneden en overleed. Hulatere had heel veel verdriet om dit ongeluk; ze kon niet meer stoppen met huilen. De goden besloten om haar tranen te bevriezen, waardoor de gletsjer werd gevormd. 

~Faya

24-07-2016

24-06-2016

Dear Journal, 

BUNGY TIME! <3 

 

 

Eerst was het tijd voor een ochtendwandeling in de regen. Ik ben door het Queenstown park gelopen, langs een Antarcticatocht memorialstone en down door de naaldbomen richting Lake Wakatipu. Het waaide er redelijk hard en de toppen van de bergen in het uitzicht waren bedekt met wolken; het was een prachtig uitzicht. Het pad volgend kwam ik uit bij Queenstown Ice Arena, die net om 10:00 uur open ging. Hier heb ik tot 11:15 uur geschaatst. Ik heb het laatste rondje van een kids ijshockey team kunnen zien. In de arena werd luide muziek gedraaid en er was een soort discolicht vanaf het plafond. Ik heb enorm van het schaatsen genoten. 

 

Toen kwam het moment om in te checken voor de Bungy. Ik had er al voor betaald, dus het liep snel door; drie keer een weeg check en toen wachten tot de bus ons naar de Nevis Jump bracht. Ik was de enige van de ISV groep, so soort van on my own, gelukkig. Op het moment dat ik boven in de cabine stond die aan kabels hing, voelde ik mij niets anders dan ik mij normaal voel; niet angstig of nerveus, niet enorm hyper en excited to jump (al wilde ik maar al te graag springen, mijn geduld hield het ook prima vol). 

 

 

One... Two... Three... Jump! Denk je dat ik aarzelde? Ik weet achteraf niet hoe ik dit gedaan heb, maar ik sprong direct, 134 meter de diepte in. De Nevis Jump is 's werelds nummer 14 hoogste Bungy Jump. Het gevoel tijdens de vrije val is absoluut niet te beschrijven, zo gaaf als het is. Excitement vermengd met 0,005 % angst... Nee, angst is een te zwaar woord. Ik wist bij de tweede bounce mijn voeten vrij te trekken, waardoor ik in een zithouding van het uitzicht en het vrije gevoel kon genieten. 

 

 

Daarna kwam de Nevis Swing; weer voelde ik mij net als normaal. Vlak vóór het moment dat ik werd geduwd, kwamen twee leden van de ISV groep binnen. Later heb ik hen nog zien swingen in een tandem swing. De Swing is zo'n 30 meter vrije val en 200 meter swing afstand. Tijdens de vrije val voelde ik weer die rush; dit keer wist ik welk gevoel komen ging though. Het was absoluut het gaafste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan; ik ga zeker nog een Bungy Jumpen in mijn leven! Sweet as, om het maar in Nieuw-Zeelandse termen te houden. 

~Faya