26-07-2016

26-07-2016

Dear Journal, 

SKYDIVEN op 19,000ft :3

Het inchecken en wegen van negen leden van onze groep duurde wat lang en dit keer voelde ik van te voren al een kleine rush door mijn lichaam heen gaan. Een busje bracht ons naar de loods van waaruit wij zouden vliegen. Hier werden wij spring-klaar gemaakt en voorgesteld aan onze instructeur. Ik sprong samen met Jack, een aardige jonge gozer die bij heeft gedragen aan deze geweldige ervaring. 

 

In de lucht kregen wij (de eerste vier) te horen dat het te bewolkt was om hoger dan 9000ft te duiken. Wij maakten het besluit om toch te gaan; wij waren toch al in de lucht. Het was wat jammer, maar we kregen in ieder geval wel een deel van het geld terug. 

 

Het uitzicht was echt fantastisch; we keken naar de Franz Josef gletsjer en de gletsjer rivier die wij all the way richting de rivier zagen stromen. Er kwam wat kou binnen toen de deur openschoof, ik plakte mijn benen onder het vliegtuigje en Jack schoof ons de lucht in. Hij stelde precies de goede vragen voor het filmpje, waar ik erg benieuwd naar ben. 

 

Op de grond kregen wij te horen dat de tweede groep even moest wachten voor de 19,000ft skydive. Maar het wordt beter: De groep die de 9000ft gedaan had mocht GRATIS een tweede skydive maken op de 19,000ft omdat deze nu wel gedaan kon worden. Ik zat dus zeker in vliegtuigje drie. Dit keer kregen wij in de hoogte een zuurstofmasker op; het leek wat zenuwachtig maar ik negeerde het. Ik mocht nog een keer springen en hoger dit keer! 

 

Het uitzicht was zo veel beter dan de eerste spring en de vrije val duurde 80 seconden. Dit was samen met de Nevis Swing en Nevis Bungy één van de beste ervaringen in mijn leven; en dat op zo'n jonge leeftijd. De rest van de skydive met de parachute open valt absoluut niet te beschrijven.

 

Na de sprong ben ik nog langs gegaan bij de Kiwi's. Het zijn echte nachtdieren, ze hebben sterke poten waar ze mee vechten om hun territorium te beschermen. De mannetjes hebben één of twee vrouwtjes of elk jaar een ander. De vrouwtjes dragen het ei, dat uit 20% van het lichaam bestaat. Imagine een vrouw die bevalt van een 6-jarig kind. Kiwi's maken weinig gebruik van hun ogen, veel meer van hun andere zintuigen.

 

 

 

Daarna heb ik met een deel van de groep en Megan het gletsjerpad gelopen. 

 

 

 

 

 

~Faya

25-07-2016

25-07-2016

Dear Journal, 

Vandaag zijn wij onderweg naar Franz Josef, een klein stadje dicht bij de West kust, ten Noorden van Queenstown. Het is zo'n acht uur rijden vanwege de paar stops die op het programma staan. Megan vertelde onderweg waar de namen van de rivieren rond Queenstown vandaan komen. Ze zijn benoemd in de late jaren '80 van de van de 19e eeuw. In deze tijd leefden er veel goudzoekers in het gebied, die hun vermaak zochten in de pubs. Hier stonden de vrouwen achter de bar, die bovendien ook aan de andere behoeftes van de mannen voldeden. Eén van de rivieren heet Roaring Meg, waarvan onze groepsleider Megan zei: "I'd rather be Roaring Meg than gente Jane."

Bij Lake Wanaka maakten wij een stop voor foto's en boodschappen en later bij de Tasman Sea hebben wij een twintig minuten lange wandeling gemaakt door een prachtig tropisch woud, waar overal op de grond het water een weg naar beneden zocht. Daarna zijn er foto's op het strand gemaakt, waar een paar van de groep een golf tot over hun knieën mochten genieten. van Queenstown naar Franz Josef reden wij over de van Haast pas; deze staat in de top 12 van de mooiste routes op de wereld om te rijden.

 

De Franz Josef gletsjer draagt een bijzonder Māori verhaal. Lady Hukatere hield enorm van de bergen en besloot om haar geliefde mee te nemen op een wandeling in het bergachtige gebied. Dit liep niet zoals gepland; hij stortte op een ongelukkige plek naar beneden en overleed. Hulatere had heel veel verdriet om dit ongeluk; ze kon niet meer stoppen met huilen. De goden besloten om haar tranen te bevriezen, waardoor de gletsjer werd gevormd. 

~Faya

24-07-2016

24-06-2016

Dear Journal, 

BUNGY TIME! <3 

 

 

Eerst was het tijd voor een ochtendwandeling in de regen. Ik ben door het Queenstown park gelopen, langs een Antarcticatocht memorialstone en down door de naaldbomen richting Lake Wakatipu. Het waaide er redelijk hard en de toppen van de bergen in het uitzicht waren bedekt met wolken; het was een prachtig uitzicht. Het pad volgend kwam ik uit bij Queenstown Ice Arena, die net om 10:00 uur open ging. Hier heb ik tot 11:15 uur geschaatst. Ik heb het laatste rondje van een kids ijshockey team kunnen zien. In de arena werd luide muziek gedraaid en er was een soort discolicht vanaf het plafond. Ik heb enorm van het schaatsen genoten. 

 

Toen kwam het moment om in te checken voor de Bungy. Ik had er al voor betaald, dus het liep snel door; drie keer een weeg check en toen wachten tot de bus ons naar de Nevis Jump bracht. Ik was de enige van de ISV groep, so soort van on my own, gelukkig. Op het moment dat ik boven in de cabine stond die aan kabels hing, voelde ik mij niets anders dan ik mij normaal voel; niet angstig of nerveus, niet enorm hyper en excited to jump (al wilde ik maar al te graag springen, mijn geduld hield het ook prima vol). 

 

 

One... Two... Three... Jump! Denk je dat ik aarzelde? Ik weet achteraf niet hoe ik dit gedaan heb, maar ik sprong direct, 134 meter de diepte in. De Nevis Jump is 's werelds nummer 14 hoogste Bungy Jump. Het gevoel tijdens de vrije val is absoluut niet te beschrijven, zo gaaf als het is. Excitement vermengd met 0,005 % angst... Nee, angst is een te zwaar woord. Ik wist bij de tweede bounce mijn voeten vrij te trekken, waardoor ik in een zithouding van het uitzicht en het vrije gevoel kon genieten. 

 

 

Daarna kwam de Nevis Swing; weer voelde ik mij net als normaal. Vlak vóór het moment dat ik werd geduwd, kwamen twee leden van de ISV groep binnen. Later heb ik hen nog zien swingen in een tandem swing. De Swing is zo'n 30 meter vrije val en 200 meter swing afstand. Tijdens de vrije val voelde ik weer die rush; dit keer wist ik welk gevoel komen ging though. Het was absoluut het gaafste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan; ik ga zeker nog een Bungy Jumpen in mijn leven! Sweet as, om het maar in Nieuw-Zeelandse termen te houden. 

~Faya

22-07-2017 & 23-07-2016

22-07-2016 & 23-07-2016

Dear Journal, 

Deze ochtend was het tijd om afscheid van de Māori familie te nemen; ik vond het moeilijk en heb hen vertelt dat ik zeker terug ga komen. Er werd weer gezongen en de neuzen werden gedrukt. In Queenstown, direct na onze vlucht vanaf Auckland, hebben wij een tweede groep ISV volunteers ontmoet die met ons meereizen op de twee week adventure tour. De vlucht was wat rough, but we made it. In het Nomads hostel was de movie zaal voor ons gereserveerd. Hier aten wij pizza terwijl Megan haar verhaal deed over de komende tour. 

 

De 23e was het Bungy Jump tijd voor wie dat wilde. Later op de middag zouden wij een Shotover Jet doen, maar het regende er te hard voor. Megan regelt een alternatief voor op een later tijdstip van de tour. 

 

 

Onderweg vertelde Megan een verhaal over Lake Wakatipu; waarom het meer de vorm van een bliksemschicht heeft. De Māori hebben er een hele sprookjesachtige verklaring voor. Een prinses van hun tribe werd door een reus meegenomen, waardoor haar vader enorm verdriet had. Hij beloofde de mannen van de tribe de hand van zijn dochter als zij haar veilig terug wisten te krijgen. De dapperste warrior ging het avontuur tegemoet en wachtte tot de Zuiderwind de reus in slaap suste. Hij nam de prinses mee terug naar haar vader. Om te voorkomen dat dit ooit weer zou gebeuren, verbrandde hij de reus. De sneeuw om hem heen smolt door de hitte en vormde een meer. De reus lag opgekruld op de aarde, vandaar de bliksemschicht vorm. Er ligt een eiland in het meer dat nog altijd gezien wordt als het kloppende hart van de reus. Wie weet is de legende waar, want het meer kent een getijdenstroom die je normaal gesproken alleen bij de zee vindt...

 

 

In de late middag ben ik nog door een sensor maze gegaan en het was fantastisch. Op sokken, met soort glow in the dark handschoentjes in het donker verschillende kamers door lopen met elk een ander thema. De ballonnen kamer was mijn favoriet, al vond ik het pad door de spiegels ook enorm gaaf. 

~Faya

21-07-2016

21-07-2016

Dear Journal, 

Vanavond was het tijd voor een Hakari, het traditionele Māori afscheidsfeest, waarbij er ook traditioneel gekookt werd. Buiten op een vuur werden stenen uit de rivier verhit, die later met lam, kip, rund en (zoete) aardappelen in zakjes de grond in werden gelegd. Hier werd zand over gegooid, waardoor de hitte bij het voedsel bleef. De sweet potatoe is zo belangrijk voor de Māori omdat het hun eerste voedsel was in Aotearoa om te kunnen overleven. Het was de eerste keer dat ik oester gegeten heb; het was niet erg lekker, maar ook weer niet enorm smerig vond ik. Het toetje was een diversiteit aan super lekkere dingen: aardbei en chocolade soesjes, fruit, pudding, suiker/kaneel broodjes en plakjes browniecake met cream. 

 

De talentenshow die wij hadden was super! Een comedy opening met een verhaal over ons verblijf en de goede moed die na dag één ver weg zakte, een Haka van de jonge Māori jochies, zang van de Māori familie, zang van Valerie en twee leden van de ISV groep, gedichten van mij en iemand van de groep en dartshow van de boys (#Chris in glinster outfit). 

 

Het hoogtepunt was toch echt ons certificaat en een potje Manuk honing voor al het werk dat wij verricht hebben. 

~Faya

  

20-07-2016

20-07-2016

Dear Journal, 

Aaron, degene die ons op dag één welkom geheten heeft in de Wharenui, heeft ons na het eten meer vertelt over Kevins jeugd. Er is zoveel verteld van de Māori verhalen dat ik er slechts een paar dingetjes uit haal. De auntie van Kevin is beschuldigd van het gebruiken van black magic en de Māori council liet mensen nog ophangen tot in de jaren '70/'80. Wat mij diep raakte was het verhaal over Kevin en zijn band met de spirituele wereld. Hij doet Māori zittings, maar in de rechtszaal kan hij niet zijn eigen ik volgen. Hij kan namelijk aan iemand zien of diegene demonen met zich mee draagt of niet. Als hij alles zegt wat hij ziet hardop zegt, denkt hij dat men hem in een inrichting plaatst. 

Daarom heeft hij zijn kinderen met opzet opgevoed zonder het geloof in de spirituele wereld. Want als je in die wereld gelooft, wordt je gehaund door zielen. Er was bijvoorbeeld een vijftien jarige meisje wiens vriend om het leven kwam bij een auto ongeluk. Zij bleef elke nacht om hem huilen, waardoor Kevin de jongen elke dag in het weiland bij de koeien bleef zien. Zodra het meisje stopte met huilen, kon de jongen verder in de spirituele wereld. Nog een voorbeeld is wanneer je een baby in het huis hoort huilen, de hele nacht lang, maar je geen baby hebt. De volgende dag kwam het nieuws dat er een baby in de community overleden is. 

 

Als laatste wil ik nog iets delen over de Māori tatoeage. Sunny laat er vrijdag (voor mij is dat morgen) een bij zetten. De Tomoko is de traditionele Māori tatoeage die gezet wordt op de traditionele lichaamsdelen, zoals voorhoofd en kin. Het patroon kun je niet zelf ontwerpen; in feite zit het in jou. Het gaat uit van de geneologie van de persoon. Dan is er nog de skin-carving, dit is zo ongeveer zoals wij een tatoeage laten zetten. Het heeft geen Māori betekenis meer, geen geschiedenis in zich. 

~Faya

20-07-2016

20-07-2016

Dear Journal, 

Vandaag was Andres jarig; hij is 22 geworden. Eigenlijk is hij op de 19e geboren, maar dat was het deze dag in Amerika. Chris en Steve geven hem de American verjaardagspunches; een punch voor alle 22 verjaardagen die hij tot nu toe heeft gehad. Ik kon mijn Nederlandse verjaardagskusjes niet inzitten vanwege mijn verkoudheid; ik wil Andrès niet ziek maken, al vond ik het jammer want verjaardagskusjes are THE BEST ;) 

We hebben 'Hi! I am Edward' aan de binnenkant van het glas van de open haard geschreven, omdat Steve ons vuur in de Wharenui 'Edward' genoemd heeft. Zo zijn er meer namen, o.a. Salt voor een vlieg die eens op het plafond in de eetzaal zat en Josey voor een dode muis die op dag twee in onze slaapzaal lag. Ook Andres wordt Josey genoemd op bepaalde momenten. Nu ik dit allemaal noteer, klinkt het wat debiel. En dat is het ook. Maar onze groep heeft het heel gezellig en deze debiele gesprekken zijn daar de basistoon van. 

Nog een leuk voorbeeld is The Woombe. Iemand vroeg of x zijn/haar roommate wilde zijn tijdens de adventure tour. Een deel van ons verstond 'Woombemate', waardoor wij de Wharenui (slaapzaal) The Woombe noemen en er veel grappen rondom Woombemate gemaakt worden. 

Tijdens het werk vandaag deden wij het alfabet spel met landnamen, maar het was wat lastig voor mij vanwege het Engels. Later werd het met dierennamen gespeeld. Hèt voorbeeld van gezelligheid out in the field. Maar er gebeuren ook minder leuke dingen; Steve heeft bijvoorbeeld de hete as in een kartonnen doos laten staan, waardoor het is gaan roken en bijna flam vatte. Chris heeft het gezien en de doos naar een veilige plek gebracht. Nu kan ik schrijven over het feit dat alles bijna opgefikt is hier, maar er is niets gebeurd en we leven allemaal nog, dus het is onzin om er een drama verhaal te maken. 

~Faya

19-07-2016

19-07-2016

Dear Journal, 

Vóór het avondeten hebben wij een Jeopardy quiz gedaan als onderdeel van de verplichte groep sessies. De vragen gingen over klimaatverandering en responsible tourism. Ik vind het heel belangrijk dat wij hier zoveel leren, al kwam ik moeilijk door de Engelstalige studenten heen en met mijn snelle tien seconden antwoorden werd ik moeilijk begrepen. 

 

Dingen die wij geleerd hebben zijn onder andere het verschil tussen toerist en reiziger en waarom klimaatverandering niet snel te stoppen is. Om te beginnen met het eerste: een toerist kan het best gedefinieerd worden als het stereotypje op vakantie, bezoekt de hoogtepunten clichés, eet in grote restaurants, slaapt in de big hotels/all inclusive. Zij denken vaak niet na over hun gedrag en acties tegenover het land dat zij bezoeken. Daar staat de reiziger tegenover. De reiziger denkt na over wat hij doet, eet/slaapt/koopt lokaal, doet moeite om de cultuur te leren kennen en raakt betrokken met de bevolking. Reizigers reizen vaak met weinig spullen, waar toeristen een hele boel onnodige zooi met zich mee slepen. 

 

Het tweede punt is interessant, want stel dat wij op het punt staan waarin er geen  koolstofdioxide de lucht meer vervuild. Dan nog stopt de klimaatverandering niet. Dit komt doordat het water langzamer opwarmt dan land, maar ook langzamer afkoelt. Er zit hierdoor veel warmte opgeslagen in de oceanen. Na vele jaren wordt deze warmte nog altijd beetje bij beetje afgegeven aan de lucht, waardoor de aarde op blijft warmen. 

~Faya

18-07-2016

18-07-2016

Dear Journal, 

Vandaag was onze tweede vrije dag. Om 08:30 vertrok de bus richting Bay of Islands. Met een groep van negen personen hebben wij een rondleiding gevolgd in het Treaty of Waitangi museum; absoluut de moeite waard. Je leert een hoop over de Māori geschiedenis, bijvoorbeeld dat de eerste vlag ontworpen is omdat de Māori die zonder vlag probeerden te handelen, in gevangenschap werden gezet omdat ze als bedreiging gezien werden. 

 

De naam Nieuw-Zeeland komt van Abel Tasman, één van de eerste ontdekkers. Hij leidde de naam af van Zeeland, onze provincie in Nederland. Na hem volgde de Engelse kroon, waarmee de Māori een treaty afsloot, waardoor zij en het land onder de Britten vielen. Later leerden zij lezen en schrijven. Als afsluiter werd een Māori performance gedaan in klederdracht. De zang en dans waren echt absoluut fantastisch. De vrouwen maakten hun ogen groot en de mannen staken hun lange tongen uit 'om de vijand te imponeren' back in the days. De harde stemmen sloten daar zeker bij aan. 

 

Het was ook de dag van de Hot Springs. Nu in de avond ruikt mijn huid nog naar de zwavel, maar het was super warm. Ik ben heel trots op mijzelf omdat ik twee keer tot mijn schouders in de koudste pool zat. Daarna bleef ik bij de warmste zitten. 

 

Als laatste was het tijd voor wat souvenirs, boodschappen, aan de barhangen en internet. Ik heb mijn tijd gebruikt voor belangrijke dingen als blogupdates en uni stuff. Terug op de farm hebben wij een soort van snert gegeten; welcome home voor me! Het was super lekker om weer te eten, vooral met de kou hier. 

~Faya

14-07-2016

14-07-2016

Dear Journal, 

Vandaag ga ik wat vertellen over de routines hier. Elke ochtend gaat rond 07:00 uur in de ochtend de generator aan. Er is dan elektriciteit, dus licht. Maar er is hier geen verwarming. In onze slaapzaal is een kleine houtkachel die wij de hele nacht door laten branden. Dan is er een schuurtje met een grote vuurplaats waar een ton water op staat, die gebruikt wordt om het afwaswater uit te halen. Iedereen is ingedeeld in groepen, die om de dag een andere taak op zich hebben als koken en badkamer schoonmaken. Iedereen ontbijt en maakt lunch en om 08:00 uur vertrekken wij voor planting of weeding. Rond 13:30 zijn wij terug, zodat er veel tijd is om te evalueren, praten en schrijven. 

De generator is gedurende de dag uit. Pas om 16:00 uur/16:30 uur gaat hij weer aan, zodat de dinner groep van die dag kan beginnen met koken. Na elke maaltijd wast iedereen zijn eigen bord en bestek. Er is een 1st rinse, 2nd rinse en 3th rinse om alles schoon te krijgen. Deze methode is echt heel handig als je met een grote groep bent. 

 

Verder wil ik nog toevoegen dat er vandaag een 'Mildly aggressive hike' was. Door de vele regen van afgelopen nacht en het koude klimaat, zakt het water niet de grond in. Het is modderig, nat en glad, vooral zonder regenlaarzen. Ik moest met hiking schoenen door lage beekjes lopen. Juist omdat ik geen andere keuze had, was het echt super gaaf om tot mijn enkels in het koude water te staan en door de modder te denderen. 

 

 

Net heb ik nog geholpen met het ontslijmen van de eel waarna ik één open gesneden heb om de ingewanden er uit te halen. Het staat op een filmpje, omdat anders niemand mij gelooft. It's all about growth... Maar ik vond het geen seconde eng, vies of raar. Het was zelfs gaaf om te doen. 

~Faya

12-07-2016

12-07-2016

Ik moet vandaag echt even iets over mijn leiders vertellen. Valerie is heel aardig en gezellig (zij kent dat woord en dat vind ik zó leuk, ze kan het zelfs heel goed uitspreken). Ze gaat mee met ons sarcasme en is totaal niet streng, terwijl ze heel goed is in ons aan de regels te laten houden. Ze gaat goed mee met de grappen, bijvoorbeeld 'No tea no shade' van Micky, wat iets met 'je vertelt leugens' betekent. Hij studeert in Edinbourgh, dus thee is belangrijk in zijn everyday life. De thee staat voor de waarheid, de shade voor de leugens. Valerie en de groep maakten er opmerking over met uitspraken die wij deden en dan reageerden zij met 'that's soooo all shade' of 'definately no tea in there'. Samen met de manier van uitspreken was het zó grappig. 

 

Dan is er Nick. Hij komt uit Auckland en is nu 26 jaar. Hij heeft een jaar in Georgië gewoond en veel gereisd. Wat hem zo leuk maakt, is dat hij moeilijk te peilen is. Aan de ene kant gaat hij met ons sarcasme mee, maar hij is zo gesloten en 'tough guy' die aan zijn gezichtsuitdrukking niet veel loslaat. Hij is echt een leuke jongeman, die bewust een beetje die stoere, lazy, everything easy guy uithangt. Wat hem nog leuker maakt is dat hij, net als de rest van de groep, er wat sjompie bijloopt. 

In sweatpants met zanderige/modderige regenlaarzen, een groen met oranje houthakkers vest van zachte stof en dan een grijze beanie, met zijn korte, warrige bruine haar naar achter zodat zijn slanke gezicht goed uitkomt. Er hangt een bepaalde sfeer rond hem die gewoon niet uit te leggen valt en dat bewonder ik heel erg aan hem. Net als Val is hij ook wel zorgzaam, maar Valerie laat het emotioneel ook merken in haar stem, terwijl Nick het meer luchtig brengt en een beetje van je wegkijkt. Natuurlijk meent hij wel wat hij zegt. Dit draagt bij aan die sfeer om hem heen, die je alleen snapt als je samen met hem leeft. 

~Faya

11-07-2016

11-07-2017

De eerste groep meeting in de Kukupa was samen met Māori 'oudste' Kevin. Hij heeft heel veel kennis en verhalen over tradities en geschiedenis. Ik vroeg hem waarom er zoveel (oude) familie foto's in de Kukupa hangen. Het idee is dat men vroeger carvings maakten van mensen die in de Māori tribe die zij vereerden/respecteerden. Tegenwoordig wordt dit als een belediging gezien, omdat het carvings met borsten en een vagina waren voor de vrouw, penis voor de man en nog specifieke kenmerken van het uiterlijk. 

Kevin vertelde ons dat de Maori voornamen voortkomen uit het herinneren van gebeurtenissen. Een voorbeeld is wanneer een van Kevin zijn broers als baby in een put kroop. Hij overleed, waardoor de tweede geborene een naam kreeg als 'died in well', maar dan in Māori taal. Deze namen oorsprong draagt zeker iets heel speciaals met zich mee. 

De heilige plekken van de Māori zijn ontstaan doordat er op deze plekken in het landschap een klein hutje stond van palmboom hout, met een kleine, lage opening van palmboombladeren. Er zaten twee tot zes of acht Māori afgevaardigden in die het beste konden leren/onthouden. Een soort van school, maar dan met oude, traditionele en culturele geschiedenis, orale verhalen en liederen. Bijvoorbeeld hoe je een vloek over iemand uit kunt spreken of hoe je iemand kunt doden. 

Interessant is dat de Māori het land niet bezitten; zij bezitten enkel de titel die met het land gedragen wordt. Officieel is de grond in bezit van de Koningin van Engeland. Verder is er nog iets bijzonders aan het doorgeven van kleine bezittingen. Wanneer je een object, die een ander bezit, bijvoorbeeld een ketting of beeldje, echt heel erg mooi vindt/een speciale betekenis voor jou heeft, is de ander zo vriendelijk om het jou te geven. Wordt het jou aangereikt met de handpalm naar beneden, mag je het object hebben en doorgeven aan familie, zolang je er een betekenis voor jou aanzit. Maar als je het niet meer mooi vindt, moet je het teruggeven. Met vingers in een soort vuist, is het object van jou voor in de eeuwigheid. 

Kleine note: Kevin heeft acht zonen en vijf dochters. 

~Faya

11-07-2016

11-07-2016

Vandaag was het tijd om de Manuka's die vorig jaar geplant zijn, van onkruid te ontdoen. Elke ochtend rijden we mee achter op een blauwe mini truck (Big Blue), wat echt heel gaaf is. Het was ook werk op de steile heuvels, waar de bodem erg sompig was met veel water stromen downhill. De grond had een grijsachtige kleur van bijna puur klei. De zon scheen waardoor het prima weer was om te werken. Al was het wel zwaar als je er niet aan gewend bent. 

Nu heb ik overal spierpijn, maar dat doet mij goed. Want ik weet dat ik hard gewerkt heb en dat is waar het om gaat. Het was best heftig vandaag, omdat iemand van de groep flauwgevallen is en het duurde te lang voordat ze bijkwam. Ze werd de heuvel opgedragen naar de weg, waar ze in de auto werd gelegd. Iedereen is trots op de jongens vanwege hun snelle reactie om haar te dragen. Zelf heb ik wat schoppen en vesten met tassen gedragen. 

Ze had een hartslag en ze ademde, dus dat was goed. De auto reed de ambulance tegemoet. Net kregen wij het nieuws dat ze in het ziekenhuis bijgekomen is. Waarschijnlijk had ze niet genoeg gedronken, omdat wij tussentijd geen lunch hebben gehad of water. Maar de leiders Nick en Valerie hebben het goed opgepakt. Ik zie nu in dat het een van ons allen kan gebeuren op zo'n terrein, wat ik niet heel prettig vind. Maar ik denk er verder niet bij na, want er kan altijd wel iets gebeuren, waar je ook bent en wat je ook doet. 

 

Wat ik vandaag heb geleerd is dat je moet leven en niet altijd bang moet zijn voor dingen. Maar luister vooral naar je lichaam. Screw it, als je je niet goed voelt, doe rustiger aan. Je doet wat je kunt en dat is het belangrijkste. Dit werk verhoogt wel de risico's, daar ben ik mij van bewust. Echter ik lig liever hier in het ziekenhuis nadat ik mijn hart heb gevolgd dan thuis op de bank met verveling. En dat zouden meer mensen moeten respecteren.

---

We zitten bij het vuur en praten met Sunny, de man van de Māori die met ons meegaat op werkochtenden. De mothertongue van de Maori op deze boerderij is Māori language. Sunny vertelde ons wat dingen over zichzelf met betrekking tot de Māori; hij wil graag staand begraven worden, maar de reden waarom heb ik niet begrepen. Het was iets met het hoofd dat ze dan als eerste vinden als men graaft, plus dat hij dan voor die mensen 'klaarstaat', in houding. 

 

Wat ik van hem heb geleerd is dat zijn tatoeages betekenis hebben en in Maori stijl gezet zijn. Het staat voor de liefde voor zijn familie. Het ontwerp is een natuurlijk proces; je kijkt in de stroom van de rivier, waar het water jouw gezicht reflecteert. De stroming op het punt waar jouw gezicht te zien is, bepaald de loop van de tatoeage. Het mooiste van zijn verhaal vond ik zijn afsluiter: "If you believe in what you want, just fucking get it". 

~Faya

09-07-2016

Dear Journal,

Het was 05:10 uur in de ochtend, lokale tijd, toen ik na een geweldige vlucht in Auckland aankwam. Mijn koffer lag direct op de band, waardoor ik snel buiten in de International Arrival Area stond, waar Valerie en Nick, mijn ISV leiders, op mij stonden te wachten.

 

Ik stond nu in Nieuw-Zeeland op de rest van de groep te wachten. De tranen waren in het vliegtuig al gelaten; de echo's van mijn vaders voetstappen volgen. En eindelijk eens doen wat ik écht diep in mijn hart graag wil doen.  

Het busje dat ons op kwam halen was kapot, ik heb in totaal drie uur in de Arrival Hal gewacht samen met de rest van de groep. Daarna zijn wij naar een goedkoop warenhuis gegaan om laarzen te kopen. Twee voor de prijs van één... Samen kopen dus! De groep heeft elkaar iets beter leren kennen en het was een goed begin van onze reis, met ondanks de moeheid heel veel lachen. 

Nu is het stilletjes in de drie uur durende busreis. Ook ik ben stil. Het loopt lichamelijk gezien nog niet zo lekker, om het even subtiel uit te drukken. Al zou wat slaap pakken verstandig zijn, uit het raam staren om een indruk van het land te krijgen was fantastisch.

---

 

In het familiehuis, de Wharenui (er staat Kukupa op als sign), zijn wij ontvangen via de Maori traditie. De vrouwen voor in de rij, de mannen achter. Zodra de rij goed was, werden wij geroepen met een Maori zang. Wij moesten zonder schoenen naar binnen. Hier zijn wij verwelkomd door de familie die hier leeft. Niet alleen de Maori en onze groep troffen elkaar; in een andere wereld kwamen onze voorouders met elkaar in contact. 

Wij zijn verwelkomd door de hele natuur en in de Maori taal. Er werd nog eens voor ons gezongen, waarna wij een Maori lied voor de familie zongen. Als laatste werden er handen geschud en onze neuzen tikten wij tegen elkaar aan als welkom. Er zijn een paar regels:

-Geen schoenen mee naar binnen nemen

-Geen eten mee naar binnen

-Niet over elkaar heen stappen

-Niet op elkaars kussen staan

-Niet vechten

Breek je deze regels? Dan ben je disrespectful tegenover de voorouders van de Māori tribe. 

 

Te Aroha

Te aroha

Te whakapono

Me te rangimarie

Tatou tatou e

(Love

Faith

And peace

Be amongst us all)

~Faya

09-07-2016

Dear Journal,

Het was 05:10 uur in de ochtend, lokale tijd, toen ik na een geweldige vlucht in Auckland aankwam. Mijn koffer lag direct op de band, waardoor ik snel buiten in de International Arrival Area stond, waar Valerie en Nick, mijn ISV leiders, op mij stonden te wachten.

 

Ik stond nu in Nieuw-Zeeland op de rest van de groep te wachten. De tranen waren in het vliegtuig al gelaten; de echo's van mijn vaders voetstappen volgen. En eindelijk eens doen wat ik écht diep in mijn hart graag wil doen.  

Het busje dat ons op kwam halen was kapot, ik heb in totaal drie uur in de Arrival Hal gewacht samen met de rest van de groep. Daarna zijn wij naar een goedkoop warenhuis gegaan om laarzen te kopen. Twee voor de prijs van één... Samen kopen dus! De groep heeft elkaar iets beter leren kennen en het was een goed begin van onze reis, met ondanks de moeheid heel veel lachen. 

Nu is het stilletjes in de drie uur durende busreis. Ook ik ben stil. Het loopt lichamelijk gezien nog niet zo lekker, om het even subtiel uit te drukken. Al zou wat slaap pakken verstandig zijn, uit het raam staren om een indruk van het land te krijgen was fantastisch.

---

 

In het familiehuis, de Wharenui (er staat Kukupa op als sign), zijn wij ontvangen via de Maori traditie. De vrouwen voor in de rij, de mannen achter. Zodra de rij goed was, werden wij geroepen met een Maori zang. Wij moesten zonder schoenen naar binnen. Hier zijn wij verwelkomd door de familie die hier leeft. Niet alleen de Maori en onze groep troffen elkaar; in een andere wereld kwamen onze voorouders met elkaar in contact. 

Wij zijn verwelkomd door de hele natuur en in de Maori taal. Er werd nog eens voor ons gezongen, waarna wij een Maori lied voor de familie zongen. Als laatste werden er handen geschud en onze neuzen tikten wij tegen elkaar aan als welkom. Er zijn een paar regels:

-Geen schoenen mee naar binnen nemen

-Geen eten mee naar binnen

-Niet over elkaar heen stappen

-Niet op elkaars kussen staan

-Niet vechten

Breek je deze regels? Dan ben je disrespectful tegenover de voorouders van de Māori tribe. 

 

Te Aroha

Te aroha

Te whakapono

Me te rangimarie

Tatou tatou e

(Love

Faith

And peace

Be amongst us all)

~Faya

Vlieg hoog, laat gaan

Dear Journal,

04-07-2016

Vanmiddag is Laura bij mij langsgekomen om elkaar nog even te zien zo vlak voor mijn reis naar Nieuw-Zeeland. Als verrassing had zij Kimberly meegenomen- en 'Echte Fryske Dúmkes' voor mijn reis. De zon scheen fel op onze huid onderwijl de RSG fotojaarboeken 2014/2015 en 2015/2016 grondig werden geanalyseerd en wij ons waanden in nostalgische sferen op een oud picknickkleed in de fijne zomerse buitenlucht. Onze vakantie was nu toch echt officieel begonnen. Samen hebben wij de laatste koffercheck gedaan; de t-shirten zijn met gemak geselecteerd. Kimberly heeft haar scouting skills in de strijd gegooid om mijn koffer qua ruimte zo nuttig mogelijk in te pakken. Ik ben er nu dan echt écht klaar voor. Het was een hele leuke en gezellige middag, dank jullie wel! ^.^

05-07-2016

Er is een ISV groepschat aangemaakt op facebook, zodat de studenten van de groepsvlucht met elkaar op het vliegveld in Los Angeles kunnen afspreken. De student uit Schotland heeft contact met mij gezocht; wellicht komt een deel van ons vliegschema overeen, zodat ook wij elkaar alvast kunnen ontmoeten vóór Auckland. 

06-07-2016

Vandaag beginnen de zenuwen een klein beetje op te lopen. Mijn nachtrust zal sowieso weg blijven. Misschien kan ik in de auto onderweg naar Schiphol nog een laatste beetje slaap inhalen? Nee, dan zal ik waarschijnlijk te veel gezonde spanning hebben. Om de paar minuten flitst door mijn hoofd dat ik het avontuur straks echt aanga. En dat mede door het enthousiasme van de mensen om mij heen!

07-07-2016
Om 15:20 uur zal ik vertrekken naar Dubai, een vlucht van 6 uur en 39 minuten. Vanaf Dubai vlieg ik naar Melbourne, zo'n 13 uur en 20 minuten. Vanaf daar is het 3 uur en 35 minuten in de lucht richting Auckland.

-----

Vanaf 7 juli tot en met ongeveer 21 juli zal ik mijn vrijwilligerswerk ervaringen niet live met jullie kunnen delen, omdat ik geen internetverbinding heb op Emanuera farm. Daarna zullen er updates blijven volgen zodra ik tussen de avonturen door de tijd heb.

-----

Fijn dat jullie tot nu toe met mij aan het reizen zijn door mijn kleine persoonlijke ervaringen op weg naar de andere kant van de wereld. Ik hoop iedere lezer terug te zien, zodra het volgende bericht online komt. 

See you soon, 

~Faya

Just nu vill jag leva

Dear Journal,

In deze post komt zoals beloofd een foto van de titelpagina van mijn papieren Journal.

Echter eerst wil ik even noemen dat de t-shirten nog altijd aan mijn kast hangen; ik heb er hulptroepen voor ingeschakelt. Maandag komt een vriendin van mij langs voor onze meeting die om de 3947 jaar plaatsvindt tussen de drukke colleges door (die nu gelukkig eventjes voorbij zijn) en ik kan het natuurlijk niet helpen om haar inzichten te gebruiken. Sorry Laura. Mijn brein maakt wachttijd overruren; ik heb iemand nodig die clear voor mij denkt ;)

Op mijn playlist staan nu 35 nummers. Daar ik geen liedjes meer toegestuurd krijg, heb ik mijn spotifylijst op shuffle gezet en noteer zo voor mijzelf nog wat liedjes. De eerste die ik tegenkwam was Just nu van Laleh. Het is een Zweeds liedje dat gaat over weken waarin niks gebeurt, maar het lyrisch-ik wil graag nu leven, het avontuur opzoeken in plaats van elke dag in de stad zitten waar niks te doen is. Dit vond ik heel toepasselijk op mijn situatie voor de zomer... of nouja. Winter. Het is maar net met welk perspectief je er naar kijkt. Vandaar ook de titel: Just nu vill jag leva; nu wil ik leven.

(Heb jij nog tips voor een liedje? Laat het weten via een reactie/facebook berichtje/mail naar freija96@hotmail.com/per duivenpost/bel even/stuur een kaartje) 

Bij deze mijn Journal titelpagina

De mail van mijn project begeleider is afgelopen maandag binnengekomen. Het is een jonge vrouw die sinds 5 jaar in Aotearoa (=Nieuw-Zeeland) woont. Zelf heeft zij aan enkele vrijwilligersproject gewerkt. Momenteel heeft zij haar master thesis Environmental Education ingeleverd en dit jaar is haar eerste jaar als projectleider van ISV.

Mijn koffer is nu 11,8 kilo van de 20 die ik mee mag nemen. Het probleem is een beetje dat mijn eigen koffer bijna te klein is. No matter the case; ik moet en zal deze koffer meenemen! Verder is het redelijk vervelend dat ik zo af en toe nog spullen uit mijn rugzak en koffer moet halen omdat ik die dingen nu nodig heb; dat moet ik dan maar voor lief nemen.

Over een paar dagen zal ik de laatste koffer-check doen met de ISV checklist er bij. En daarna? Daarna ga ik slapen om de volgende dag op het vliegtuig te stappen ^.^

~Faya